Job in de kijker: keukenverantwoordelijke Naima
Naima heeft jarenlang meegedraaid in toprestaurants, maar had nood aan een radicale verandering op professioneel vlak. Het menselijke aspect van haar functie bij Umami heeft haar over de streep getrokken, want nu kan ze haar passie voor eten combineren met het gevoel van samenhorigheid.
We vallen meteen met de deur in huis. Waar is je passie voor eten en het restaurantwezen ontstaan?
Naima: “Ik heb hotelmanagement gestudeerd, dus ik had evengoed in een kantoor kunnen belanden. Maar ik heb tijdens mijn studie stage gelopen in de keuken van een gastronomisch restaurant met een geweldige chef-kok en ik was op slag verliefd. Ik volgde een uitgebreide kookcursus en werkte tijdens het weekend in een restaurant. Ik was vertrokken.”
Toch betekende Umami voor jou een hele ommezwaai?
“Ja zeker. Ik heb mijn ganse carrière gekookt voor erg rijke mensen die kwamen genieten van een verfijnd menu. Ik heb zelfs gewerkt voor de Picasso-familie. Een tijd geleden zijn er enkele gezondheidsproblemen opgedoken en was het tijd om mijn professioneel leven om te gooien. Toen ik de vacature bij Umami zag voorbijkomen, voelde het als een mooie kans om meer zingeving aan mijn job toe te voegen.”
Super. Kan je ons ook wat meer vertellen over je collega’s?
“Het is enorm fijn om in dit team mee te draaien. Ik heb echt genoten van een warm onthaal toen ik hier startte. Ze hebben mij direct opgenomen en ik voel me absoluut geen ‘nieuweling’ hier. Er hangt in dit team gewoonweg een leuke, informele sfeer. Het voelt bijna als familie.
Daarnaast vind ik het ook fantastisch dat we zo divers zijn. We zijn mensen met verschillende culturele achtergronden en leeftijden en dat maakt het heel boeiend en plezant! Starten we toch eens aan de dag met minder energie dan is er steeds Brigitte, onze verantwoordelijke, om ons op te peppen.”
Klinkt als een heel tof team. Wat maakt werken voor Umami nu zo uniek?
“Wij koken elke dag voor mensen die hun land hebben moeten verlaten, die hebben geleefd in oorlog. Kortom, wij bedienen personen die een zware rugzak met zich meedragen. Ik vind het daarom ook niet meer dan normaal dat het wenen hen soms naderbij staat dan het lachen. Ik probeer hen door een lach of een vriendelijke ‘hallo’ wat goede moed toe te sturen. Wij kunnen aan elke persoon die bij ons komt eten een klein beetje menselijkheid schenken. Daar doe ik het voor “, besluit Naima met een warme glimlach.
Naima: “Ik heb hotelmanagement gestudeerd, dus ik had evengoed in een kantoor kunnen belanden. Maar ik heb tijdens mijn studie stage gelopen in de keuken van een gastronomisch restaurant met een geweldige chef-kok en ik was op slag verliefd. Ik volgde een uitgebreide kookcursus en werkte tijdens het weekend in een restaurant. Ik was vertrokken.”
Toch betekende Umami voor jou een hele ommezwaai?
“Ja zeker. Ik heb mijn ganse carrière gekookt voor erg rijke mensen die kwamen genieten van een verfijnd menu. Ik heb zelfs gewerkt voor de Picasso-familie. Een tijd geleden zijn er enkele gezondheidsproblemen opgedoken en was het tijd om mijn professioneel leven om te gooien. Toen ik de vacature bij Umami zag voorbijkomen, voelde het als een mooie kans om meer zingeving aan mijn job toe te voegen.”
Super. Kan je ons ook wat meer vertellen over je collega’s?
“Het is enorm fijn om in dit team mee te draaien. Ik heb echt genoten van een warm onthaal toen ik hier startte. Ze hebben mij direct opgenomen en ik voel me absoluut geen ‘nieuweling’ hier. Er hangt in dit team gewoonweg een leuke, informele sfeer. Het voelt bijna als familie.
Daarnaast vind ik het ook fantastisch dat we zo divers zijn. We zijn mensen met verschillende culturele achtergronden en leeftijden en dat maakt het heel boeiend en plezant! Starten we toch eens aan de dag met minder energie dan is er steeds Brigitte, onze verantwoordelijke, om ons op te peppen.”
Klinkt als een heel tof team. Wat maakt werken voor Umami nu zo uniek?
“Wij koken elke dag voor mensen die hun land hebben moeten verlaten, die hebben geleefd in oorlog. Kortom, wij bedienen personen die een zware rugzak met zich meedragen. Ik vind het daarom ook niet meer dan normaal dat het wenen hen soms naderbij staat dan het lachen. Ik probeer hen door een lach of een vriendelijke ‘hallo’ wat goede moed toe te sturen. Wij kunnen aan elke persoon die bij ons komt eten een klein beetje menselijkheid schenken. Daar doe ik het voor “, besluit Naima met een warme glimlach.